Сымон-музыка — страница 4
князь загадвае падаць "музыку-хлапака". Ён зайграў, і струны горка Адклікаліся - гулі, Аддавала іх гаворка Гневам-крыўдаю зямлі... Князь спытаў, што музыкай хацеў Сымон сказаць. Хлопец расказвае казку. Паміраў дуб, адна была на ім маладзенькая галінка, а на ёй жалудок. Паны спыніліся баляваць пад дубам, хвалячыся паляўнічым спрытам, збілі галінку з сынком-жолудам. Але вырасце з жолуда ў гаі дуб, "бура ўсходзіцца, завея", хто "зло-няпраўду сее, пажынае ліха". Сымон гаворыць, што князь "не мае волі-ўлады вольнай думцы даць парады". Сымон жыў надзеяй, што паны навучаць "чытаць кнігі, ноты тыя разбіраць". Рашыўся прасіць аб гэтым Галыгу. Той нагадвае, што хлопец надта смела трымаўся з князем, што за такія штукі ў мех садзяць... Вось затым сама прырода Вас пускае слепаком, Каб з вас менша была шкода. Раз мужык - будзь мужыком, - такі прысуд пана капельмейстра. Сымону стала ў замку невыносна, душа прасіла волі. Князь выпадкова быў забіты, у замку пасяліўся страх. У навальнічную ноч дзед Даніла і Сымон пакідаюць замак. Ганна чакае Сымона, яна вырасла ў вельмі прыгожую дзяўчыну. Маці раіць дачцы выкінуць музыку з галавы ("Ён - вандроўнік, ён - жабрак, сам без хлеба, сам без хаты..."), згадвае гаспадарскага сына Кандрата. Дамянік пабіўся з хлопцамі на заклад "сэрца Ганны паланіць", але праз нейкі час сам усур'ёз закахаўся. Ідзе да варажбіткі, каб тая дапамагла ў бядзе. Варажбітка адмовілася, бо паміж ім і дзяўчынай "хтось мілейшы ей стаіць", з якім разлучыць толькі смерць. Дамянік не паверыў: - Чмуціш ты і лжэш старая: Гвалтам я яе вазьму! Ён падпільнаваў Ганну ў полі. Дзяўчына кінулася ўцякаць, упала ў яміну, што яе ўратавала. Позна ноччу Ганну знайшлі непрытомнай. Сымон развітаўся з дзедам Данілам і пайшоў да Ганны. Каля хаты сустрэў журботную Ганніну маці. Жанчына расказвае пра сваё гора: - Наша Ганна навек хвора! Збіла краску, бы марозам, - Памяшаўся яе розум. Сымон просіць паказаць дзяўчыну. Ён глядзіць ёй пільна ў вочы, Бы ўвесь жар, агонь цішы, Перанесці ў мыслі хоча Яе зломанай душы. Ганна ўпала ў глыбокі сон. Сымон сядзіць ля яе. Потым бярэ скрыпку. Дзяўчына прачынаецца, пазнае Сымона, але яе поўніць страх. Пад светлую Сымонаву казку яна зноў заснула. Узыходзіць сонца і асвятляе спакойную, з усмешкай на вуснах Ганну. Пайшоў Сымон сваёй пуцінай... Панёс ён людзям песень дар... Рука ў руку з ім і з ахвотай Дзяўчына мілая ішла... I
Похожие работы
- Доклады
- Рефераты
- Рефераты
- Рефераты
- Контрольные