Праблема народнага таленту ў паэме Максіма Танка Люцыян Таполя — страница 2

  • Просмотров 742
  • Скачиваний 6
  • Размер файла 15
    Кб

салаўіных Выкалыша на сеаіх галінах, Дзесяць залатых кругоў адложыць, Як пярсцёнкаў, каля сарцавіны. Што тады казаць пра чалаеека! Дзесяць год Таполя не бачыў роднага краю» і ад тугі па ім, ад суму па мастацтву так змяні-ўся, што біскуп не пазнаў яго і даручыў збуда-ваць новую святыню. Ніколі яшчэ з такім нат-хненнем не працаваў мастакі Ён вырашыў пакінуць людзям свой запавет, увекавечыць свае ўяўленні пра дабро і зло, асудзіць

уціск творчасці. Сілы зла паўстаюць у вобразах пач-варных хімер» падобных да магнатаў, панскіх цівуноў, хітрых езуітаў: Колькі іх! I ўсе яны з рагамі, 3 зяпамі пачвар, 3 хвастамі гадаў. Лезуць па званіцы і па вежы, Падаюць і зноў клыкі ўбіваюць У каменне, I паўзуць угору Па душу, па думку чалавека, Што, як сонца, слепіць еочы ім. Люцыян упэўнены ў немагчымасці абмежа-вання духоўнай свабоды чалавека. Якія б сродкі прыгнечання ні

прымяняліся, патушыць агонь жывой чалавечай душы мёртвымі хімерамі нельга: Толькі не спыніць палёпгу думы, і век розуму не пагасіць ім — Чорным сілам пекла. Біскуп Сямашка памёр ад гневу, не прымі-рыўшыўся з веліччу чалавечага духу. А Люцы-ян Таполя растварыўся. I толькі новыя ўзоры яго творчасці нагадвалі пра неўміручасць таленту. Паэма М. Танка «Люцыян Таполя» — гімн таленавітасці беларускага народа, які праз са-мыя цяжкія

выпрабаванні пранёс любоў да прыгожага. Аўтар сцвярджае бессмяротнасць галоўнага героя, бо ён увасабляе сваім мастац-твам народ, а народ жыве вечна.